اگر عمر انسان را با یک نگاه تجربی به چند بخش، تقسیم و آن را تحلیل کنیم، فصول مهم زیر درخور توجه سرنوشت‌سازترند:
ده سال اول زندگی که عموماً کودکی تلقی می‌شود، پی و شالوده بنایی استوار است که باید بار اصلی و ضمائم این بنا را نیز تحمل کند. این شالوده، چیزی نیست جز تکوین شخصیت و شکوفایی فطرت انسان که قرار است حیات دهه‌های بعدی‌اش را پشتیبانی و تضمین نماید.
می‌توان دهه دوم زندگی را ستون‌گذاری بنا و نازک‌کاری و تزئین آن، و دهه‌های بعدی را بهره‌برداری و استمرار حیات نامید.
در صورتی‌که این تمثیل و تشبیه پذیرفتنی باشد، بدون شک باید بیشترین همت و سرمایه‌گذاری از سوی اولیا و مربیان و مسئولان فرهنگی و برنامه‌ریزی و اجرایی کشور برای گسترش تعلیم‌وتربیت دهه اول آینده‌سازان این سرزمین، صورت پذیرد، که به راستی فردا دیر است! تربیت انسان‌های هوشمند، متعهد، متخصص، شجاع، خلاق، جسور، بانشاط و مسئولیت‌پذیر در گرو توجه به این دهه از حیات فردفرد کودکان ایران، وطن ماست.